فرصت

فرصت نیاز نیست
که این زندگی
جز کوله‌باری از حسرت
بر دوش‌مان
نگذاشته است
گفتم:" کدام راه؟"
با چرخش دستان‌اش
نشان‌ام داد
که هیچ
سکوت آمد و 
ستاره در سیاهی شب خوابید
تا کاروان عمر
صاعقه‌باران شد
و تیک تاک ساعت‌ها
لالایی وداع خواندند
و خاربوته‌ها
بوی گل‌ها را غربال 
و شادی را 
با نیش‌خنده‌ی تیغ‌های‌شان
مسخره کردند
این بود 
خواب نانوشته‌ی هستی
که اکنون تعبیر می‌شد