ترانه ها

دلم پر از طراوت و لبم پر از ترانه‌ها
بهار آمد و برون زد از دلم جوانه‌ها 

 

در این هوا که بلبلان دوباره مستِ خواندنند
دوباره کار من شده مرور عاشقانه‌ها 

 

برون ز خویش می‌روم که گشتِ گل صفا دهد
دگر نگنجد این زمان دلم درون خانه‌ها 

 

کنار جوی و دفتری غزل مرا چنان کند
نباشدم عنایتی دگر به آب و دانه‌ها 

 

ز هوش می‌برد مرا نسیمِ پر ز عطر گل 
به خواب می‌برد مرا غزل غزل ترانه‌ها 

 

هوا چه دل‌پذیر شد زمین چه مشک‌بیز شد
به فالِ نیک و بختِ خوش گرفتم این نشانه‌ها