می گذرد

پس بگذار بگذرد

آبی نازک غمناک

آن آبی نازک غمناک را که سرت می‌کردی و خیلی آرام می‌رفتی غم دنیا روی دلم آوار می‌شد. یک بار دیگر دیدمت اما باز هم رفتی و خدا می‌داند که دوباره کی ببینمت. ببینمت و سیر کنم در آبی آن چشم‌های غمگین که مثل دریایی صاف و آرام و بی‌تلاطم بود. می‌رفتی و نگاه من مشت سرت دنبالت نی‌کرد تا ناکجا. تا آنجا که دیگر تبودی و مرا با تنهایی‌هایم تنها مب‌گذاشتی.
کلید گنجه را برمی‌داشتم. سراغ گنجه‌ی قدیمی ارثی می‌رفتم و درش را باز می‌کردم. آلبوم عکس‌های قدیمی را درمی‌آوردم و عکس‌های سیاه و سفید رنگ و رو رفته را زیر و رو می‌کردم. قطره اشکی می‌ریختم و گاه هق‌هقی.

مثل قبل

هیچ چیز مثل قبل نیست
هیچ چیز مثل قبل نبود
من من نبود
من دیگر من نیست
من کم شدم

چگونه بیندیشیم؟

چند سال پیش کلاسی به صورت مجازی با موضوع «چگونه بیندیشیم؟» برگزار کردم.

لینک فایل تصویری جلسه اول این کلاس در تارنمای آپارات را اینجا می‌گذارم که اگر دوست داشتید استفاده کنید.

 

https://www.aparat.com/v/hk6ev

 

 

موج‌ها ما را می‌برند

در دریای متلاطم زندگی

هر کس با وسیله‌ای سیر زندگی خود را پیش گرفته است.

یکی با یک قایق کوچک

دیگری بر قایقی بزرگ‌تر

یکی سوار بر کشتی است

و دیگری بر تخته‌پاره‌ای چنگ زده.

ظاهر و باطن

چه در انسان و چه در غیرانسان

ظاهر و باطن

«معمولاٌ» بر هم اثر می‌گذارند.

تمام حرفی که می‌خواهم بزنم در همین «معمولاً» نهفته است

چون این اتفاق همیشه نمی‌افتد.

زندگی مزخرف

تقریباً هر روز که می‌گذره بیشتر به این نکته ایمان پیدا می‌کنم که زندگی چیز مزخرفیه.

این تزَخرُف (مزخرف بودن) زندگی ظاهراً نهایت نداره.

از بیست سالگی به بعد،

یعنی از زمانی که احساس کردم گل زندگی را پشت سر گذاشتم

و حالا باید روی پای خودم بایستم و توشه‌ای برگیرم، 

اوضاع به همین روال رو به مزخرفیت روزافزون داشته و ول هم نمی‌کنه.

شاید کم و زیاد داشته اما هیچ وقت صفر نشده.

انگار همیشه هر خنده از ته دل به دنبال خودش یه اتفاق اعصاب خردکن خواهد داشت.

نمی‌دونم برای همه زندگی به همین شکل هست 

یا فقط برای جهان سومیا

یا فقط برای ما ایرانیا

یا فقط برای من.

امیدوارم روزای خوب برسه.

روزهایی که از خندیدن نترسم

به خاطر اضطراب‌های بعدش.

امیدوارم حالتون را خراب نکرده باشم.

زیاده عرضی نیست.

 

 

معنا و هدف زندگی

هر چه فکرش را می‌کنم تنها هدفی که می‌توانم برای زندگی خود تصور کنم

که می‌تواند به زندگی‌ام معنا دهد،

رفتن، گشتن و دیدن زیبایی‌های دنیا،

هر جور و هر نحو

در حد کنجکاوی و حتی فضولی است.

رازهای سر به مهر را شنیدن،

کنکاش کردن،

دانستن،

پی بردن از راه سرک کشیدن در کتاب‌ها،

در طبیعت،

در دیدن بناهای تاریخی،

در حرف زدن با افراد

و هر راه و روش دیگر.

مشکل این است که این هدف من از زندگی است

اما انگار زندگی اجازه پی‌گرفتن این هدف را به من نمی‌دهد.

شاید هم می‌دهد

اما من راهش را بلد نیستم

و نمی‌توانم از آن استفاده کنم.

فعلاً قناعت کرده‌ام به کتاب خواندن.

هر کتابی که عشقم بکشد.

حتی بدون روش و هنجار و ترتیب و هدف مشخص.

خودم را سپرده‌ام به دست باد و امواج زندگی

تا ببینم به کجا مرا می‌راند.

راستش انرژی ندارم تا مسیر خودم را بروم.

خسته و دلزده نیستم

اما انگار حسش نیست.

خوابم می‌آید.

تنبلم؟

روزگار مرا فرسوده کرده؟

خموده و افسرده‌ام؟

مریضم؟

نمی‌دانم.

شاید گذشت زمان بهترم کند،

شاید هم بدتر.

به هر حال عنانم دست خودم نیست

و هدف زندگی را طاقچه بالا گذاشته‌ام

و گاه گاه فقط نگاهش می‌کنم

و آه می‌کشم.

سرعت زندگی

زندگی سریع‌تر از آنچه فکر می‌کنیم می‌گذرد. لحظه‌ها، دقیقه‌ها، ساعت‌ها تا برسیم به روزها، ماه‌ها و سال‌ها آن قدر سریع می‌گذرند که گاه متوجه نمی‌شویم. آری حتی متوجه نمی‌شویم که سال دیگری از دستمان رفته است. تولدمان را جشن می‌گیریم، برای عید نوروز سفره هفت سین می‌چینیم و حتی لحظه‌ای به این فکر نمی‌کنیم که این عمر گران‌بهای ما چگونه گذشته است. به این فکر نمی‌کنیم یک سالی که گذشته را صرف چه کاری کرده‌ایم. به این فکر نمی‌کنیم که زمانی در حسرت لحظه‌های جوانی بال بال خواهیم زد. به این فکر نمی‌کنیم که زمانی خواهد رسید که برای این که فقط چند دقیقه بیشتر در این دنیا زندگی کنیم و کنار عزیزانمان باشیم حاضریم تمام دارایی خود را بدهیم.

این حرف‌ها در اولین پست سال جدید شاید چندان خوشایند نباشد ولی واقعیتی انکار ناپذیر است. 

نمی‌خواهم دستورالعمل صادر کنم که این کار را بکنید یا آن کار را نکنید. معلم زندگی هم نیستم که بگویم برای رسیدن به قله‌های خوشبختی فلان کار را انجام دهید و این گونه برای زندگی‌تان برنامه‌ریزی کنید. فقط می‌خواهم بگویم سعی کنید در این زندگی شتاب‌آلود برای چند لحظه هم که شده ترمز زندگی را بکشید، از قطار زندگی پیاده شوید، نگاهی به اطرافتان بیندازید. اولاً از منظره زندگی لذت ببرید ثانیاً از خود بپرسید آیا واقعاً در مسیر درستی حرکت می‌کنید؟ شاید اصلاً قطار اشتباهی سوار شده باشید و هر چه بیشر پیش می‌روید از هدف زندگی خود بیشتر دور می‌شوید.

امیدوارم سال خوبی پیش رو داشته باشید و لحظه به لحظه به هدفی که به آن علاقه دارید نزدیک‌تر شوید و هر چه زودتر به قله‌موفقیت‌هایی که می‌خواهید برسید.

تکراری

آیا زندگی و کار تکراری (روتین) داشتن بد است؟