خسته تر

افسرده تر و خسته تر از مرغ اسیرم
زین خستگی و دلزدگی کاش نمیرم

 

بی‌حالم و حالی به تنم نیست که حتی
حق خودم از دست عدو باز بگیرم

سکوت

سکوت بود که دردی ز دل دوا ننمود
خروش گشت که بابی به روی جان نگشود

 

هزار خنجر خونین به گُرده‌ام تا کی؟
چرا تمام نگَشت این جنون خون‌آلود؟

دوباره شب

دوباره شب شد و خواب از سرم گریزان است
دوباره حال دلم فصل برگریزان است

 

دوباره جانِ به لب آمده هوایی شد
که از تنم برود، جان آدم ارزان است