تکراری

آیا زندگی و کار تکراری (روتین) داشتن بد است؟

تا کجا؟

تا کجا، می‌خوای همین‌طور، بی‌هدف، بری جلو
مقصد زندگیتو، اول نشون کن، بعد برو

 

مبادا عمرتو بی‌هدف بری تموم کنی
زندگی تکرار نمی‌شه، اینو از من بشِنو

 

اگه خوب تلاش کنی، با صبر و همت زیاد
نتیجه تلاشتو، می‌بینی هنگام درو

 

هر بَدی، خدا نکرده، که ازت سر بزنه
تا قیامت برای اون کار بد هستی گرو

 

پس باید جمع بکنی حواستو با زیرکی
سرسری نگیری یکهو کار و بار دنیا رو

 

خیلی زیباتر و بهتر پیش ازین گفته بوده
حافظ این حرفا رو تو شعر خودش برای تو

 

مزرع سبز فلک دیدم و داس مهِ نو
یادم از کِشته خویش آمد و هنگام درو

 

#محمد_جلوانی

سخت ترین کار دنیا

سخت‌ترین کار دنیا چیه؟

جواب‌هایی به این سؤال داده شده.

شاید معروف‌ترینش کار در معدن باشه

اما سؤال من درباره سخت‌ترین شغل دنیا نیست

بلکه منظورم سخت‌ترین کار هست.

با چی مشکل داری؟

زیاد بنویس

زیاد بکِش (نقاشی را می‌گم)

سعی کن هر چی تو ذهنت داری بیرون بریزی

آقای موش

این خصلت از بچگی توی خونش بود. دوست داشت هر چیزی را از هر جا که می‌تواند، به دست آورَد و برای خودش گوشه‌ای پنهان کند. چیزهایی که شاید برای کسان دیگر حتی جلب توجه نمی‌کرد، برای او ارزشمند بود.

آقای اسب

لقب آقای اسب را خودم به او داده بودم. هیچکس دیگری از او با این لقب یاد نمی کرد و اورا با این لقب نمی شناخت. همه از او با احترام یاد می‌کردند. حالا یا از روی احترام واقعی یا ترس. او یک آدم معمولی نبود. او برای همه جناب آقای ... بود. چرا که همیشه رییس بود.

آقای شیر

شاید آقای شیر اسم خیلی مناسبی برایش نبود اما دیگر چه کار می‌شد کرد؟ همکارها این اسم را رویش گذاشته بودند.

شروع کوبنده

«هیچ وقت نمی‌شنوید ورزشکاری در حادثه‌ای فجیع، حس بویایی‌اش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان‌ها بدهد، که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده‌مان نخورد، مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد، فیلسوف عقلش، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش و آشپز زبانش. درس من؟ من آزادی‌ام را از دست دادم و اسیر زندانی عجیب شدم.» 

من: امضا

نگاهی به جایگاه فرد در اجتماع امروزی و نوع برخورد با آن

در ادوار مختلف زندگی انسان‌ها، نسبت فرد با جامعه و جایگاهی که یک فرد به عنوان یک شخص مستقل در جمعِ جامعة اطراف خود می‌توانسته یا نمی‌توانسته داشته باشد، متغیر بوده است. گاهی شاخصه‌های فردگرایی پررنگ‌تر بوده است و گاهی شاخصه‌های جمع‌گرایی. اما در مجموع می‌توان گفت تا پیش از شکل‌گیری دنیای جدید (رنسانس و پس از آن) انسان‌ها (معمولاً) بیشتر تابع جمعِ اطراف خود که شامل طایفه، ایل، قبیله، نسب جمعی می‌شده است بوده‌اند و فردیتی شاخص نداشته‌اند.