سپس، همان‌طور بی‌حرکت، چند لحظه به داخل قبر خیره می‌ماند؛ مرگ را جلو چشمانش می‌بیند. در همین لحظه‌هاست که برای اولین‌بار باورش می‌شود دیگر تا ابد نمی‌تواند مادرش را، داروندارش را، نفس و وجودش را ببیند، دیگر نمی‌تواند او را در آغوش بگیرد و پیشانی‌اش را ببوسد، دیگر نمی‌تواند عطرش را استشمام کند، دیگر صدای مادرش نیست تا آرامشی بی‌اندازه را در وجودش زنده کند.
برزخ بی‌گناهان
نویسنده: کارین ژیه‌بل
مترجم: آریا نوری
کتاب کوله پشتی
ایمان همچون عشق است. نیازی به اثبات ندارد. یا هست یا نیست.
چهل قانون از ملت عشق، الیف شافاک، ترجمه محمدجواد نعمتی، نشر فانوس دانش، چاپ هفدهم، تهران، 1401.
صفحه 196
شانه بالا انداخت و گفت: «تو هیچ دِینی به من نداری.» بعد ادامه داد: «ما مدیون هیچ کسی جز خداوند نیستیم.»
خود را شمس تبریزی معرفی کرد و سپس عجیب‌ترین حرفی را که تا به حال شنیده بودم، گفت: «بعضی از آدم‌ها زندگی را با هاله‌ای بسیار رنگارنگ و شاد آغاز می‌کنند، اما بعد رنگ خود را از دست می‌دهند و کم‌رنگ می‌شوند. به نظر می‌رسد تو یکی از آن افراد هستی. روزگاری هاله‌ات سفیدتر از گل‌های سوسن پوشیده با خال‌های زرد و صورتی بود، اما در طول زمان، از جلا افتاد. اکنون هاله‌ات قهوه‌ای رنگ‌باخته است. دلت برای رنگ‌های اصلی‌ات تنگ نمی‌شود؟ دلت نمی‌خواهد با گوهر وجودت یکی شوی؟»
به او نگاه کردم. احساس می‌کردم در حرفش کاملاً غرق شدم.
چهل قانون از ملت عشق، الیف شافاک، ترجمه محمدجواد نعمتی، نشر فانوس دانش، چاپ هفدهم، تهران، 1401.
صفحه 180
همسر دومش که در آن حادثه‌ی دلخراش رفت، تا سال‌های سال و هنوز هم -گاه- آرزو می‌کرد ای کاش همراه آن نازنین بی‌بدیل رفته بود و نمی‌دید این روزهای ناهموارِ خفت و خواری را با این زَنَک پرمدعایِ برمامگوزیدِ بددهنِ تلخ‌زبانِ بددل! چه اشتباه بزرگی کرد، چه بلاهتی! وقتی تنها ماند، همسرِ پیشینِ مطلقه از فرنگ آمد که مثلاً دلداری‌اش بدهد. مرد ساده‌دلِ ساده‌لوح باورش کرد. زَنَک بچه‌ها را پیش راند تا احساساتش را تحریک کنند و «دَدی دَدی» کنان قاپش را بدزدند که دزدیدند. وقتی زن سوارِ کار شد، مثل برق و باد همه‌ی پیشینه و پسینه و دار و ندار و اعتبار مجتبی را قاپید، از گذشته‌ای که با آن نازنین داشت بَرکَندش و مخلوع و معزولش کرد از همه‌ی منصبت‌های شوهری و پدری و آقایی، جوری که همیشه توی مشت‌اش باشد. مجتبایِ مغبونِ مخلوع بی‌نوا! ... ریشه‌کن کَردَش این بی‌ریشه!
با این همه آیا حق نداشت به خوبروی بلندبالایی -دستِ کم- فکر کند؟
آلزایمر، بیماری محبوب من
کیومرث پوراحمد
نشر مهری: لندن
بهار 1402
صفحه‌ی 10
پس از بررسی طولانی درباره‌ی خودم
از دورویی بنیادی آدمی پرده برافکندم.
آن‌گاه دریافتم که
فروتنی مرا در جلوه‌فروشی،
افتادگی در چیرگی
و فضیلت مرا در ستمگری
یاری می‌کرده است.
آلبر کامو
سقوط
ده روز بعد از ورودم به ایتالیا، افسردگی و تنهایی به سراغم آمدند. یک روز بعد از ظهر، بعد از اتمام کلاسم در آموزشگاه، در خیابان پرسه می‌زدم. کلیسای سن پیتر در زیر انوار زرین خورشید می‌درخشید. احساس خوشایندی وجودم را فراگرفت. به نرده‌های مقابل کلیسا تکیه دادم و به تماشای غروب زیبای آفتاب ایستادم. افکارم به پرواز درآمد. ناگهان حس تهدیدآمیزی وجودم را درنوردید. آن وقت بود که آنها محاصره‌ام کردند.
صادق چوبک کتابی دارد به نام سنگ صبور. کتاب از زبان چند نفر روایت می‌شود. انگار که هر کدامشان دارند با یک نفر که نمی‌شناسیمش صحبت می‌کنند. در فرهنگ ایرانی به کسی که به حرف‌ها -مخصوصاً درد دل‌ها-ی آدم گوش می‌کند سنگ صبور می‌گویند. به همین خاطر کتاب سنگ صبور نامیده شده است.
پرسش‌هایی که در ادامه می‌آورم از کتاب دایره المعارف بزرگ پرسش‌های عاشقانه، نوشته شایسته آرام، انتشارات فرادیدنگار، تهران، 1387 نقل می‌کنم.
کتاب حدود 200 صفحه است که تمام آن از سؤالات متنوعی که می‌تواند فکر و ذهن ما را دچار چالش کند، پر شده است.
تعدادی از بهترین و چالشی‌ترین سؤال‌ها را در چند پست می‌گذارم.
در ادامه بارگذاری فایل صوتی کتاب اوصاف الاشراف، باب اول این کتاب تقدیم می‌گردد.
کتاب اوصاف الاشراف، نوشته خواجه نصیرالدین طوسی برای رهروان طریقت و علاقه‌مندان سیر و سلوک و معنویت به رغم ایجازآن، بسیار سودمند است.
کتابی که مبانی عرفان نظری و عملی را با ساده‌ترین و کاربردی‌ترین عبارات، در کوتاه‌ترین بیان ممکن، بدون این که دچار ایجاز مخل شود، به مخاطب خود می‌آموزد و دچار افراط تفریط نمی‌شود.
به همین خاطر تصمیم گرفتم برای معرفی بهتر این کتاب و بهره فراگیرتر آن توسط دوستداران این گونه از متون، به روخوانی این کتاب بپردازم و فایل صوتی آن را بارگذاری نمایم تا مورد استفاده همگان قرار گیرد.
پیشاپیش به خاطر لغزش‌های زبانی و صوت نادلچسب خود پوزش می‌طلبم.
