دل مرده

دل‌مرده‌تر از مرده‌ی بی‌دست و زبانم
محدود به یک پنجره شد کل جهانم

 

احساس ملال از همه‌ی عالم و آدم
سرپنجه فروبرده درون رگ و جانم

 

بی‌حوصلگی کرده مرا همدم بستر
هر چند درآورده دگر آه و فغانم

 

در خط افق نیست مرا حس صعودی
افسرده و مسکوت و ول و بی‌هیجانم

 

گر راه روم بی‌خود از این سوی بدان سوی
هر لحظه به دور خودم اندر دورانم

 

خُردم ز هجومی که پیاپی رسد از خلق
هر چند به ظاهر چو شکوه سبلانم

 

بود آرزویم جنگل انبوه و شگرفی
اکنون ولی از بی‌هدفی باغچه‌بانم

 

از بس که خِلَل رخ بنموده است به خُلقم
عمری است که من اسوه‌ی اخلال‌گرانم

 

با استرس و دلهره و غصه و اندوه
پرجوش و خروش است دل بسته‌زبانم

 

طی می‌کنم این عمر به کُندی و به سختی
انگار نه انگار نه پیرم که جوانم