مرا دیگر

مرا دیگر به پا نائی نمانده
و یا در دیده بینائی نمانده

 

فقیری آسمان‌پوشم که بر خاک
برایم خانه‌ای جائی نمانده

 

سرم باد از هوای عشق او داشت
دلم را سوز و سودائی نمانده

 

من و او ما شدیم اما دریغا
بُرید او چون زِ من، مائی نمانده

 

چو بلبل می‌زدم چهچه ز عشقش
درون حلق آوائی نمانده

 

نویسم نامه‌هایی مملو از عشق؟
به ذهنم هیچ الفبائی نمانده

 

خموش و ساکتم، آری، چرا که
بدون عشق غوغائی نمانده