انزوا

انزوا را برگزیدم از جهان و مردمش
عاقبت دل را بریدم از جهان و مردمش 

 

قدّ یک ارزن ندارد ارزشی در دیده‌ام
از کم و بیش آنچه دیدم از جهان و مردمش 

 

گشته‌ام قانع ز عالَم قَدّ یک غربال جا
توی لاک خود خزیدم از جهان و مردمش 

 

دیگر این دنیا نیارد ذوق و شوقی در دلم
بس که نامردی چشیدم از جهان و مردمش 

 

داشت این دنیا مرا می‌کُشت، طردش کردم و
جان خود را واخریدم از جهان و مردمش 

 

بود عالم مثل سیلابی که غرقم می‌نمود
عاقبت اما پریدم از جهان و مردمش 

 

کی توانم گفت حتی صد یک ظلمی که در
طول عمر خود کشیدم از جهان و مردمش