شاعر دیوانه

هنگامی که آن شاعر دیوانه

به کله‌ی پوک خود فشار می‌آورد

تا معادل مناسبی برای عشق بیاید

من تو را می‌دیدم

قدیس

به خوبی گوش فرا ده

خواهی شنید

پیغام سروشی را

که تولّد یک قدیس را

بشارت می‌دهد

بی تو

از این که بی‌تو مرا عمر به سر شود

محزون نمی‌شوم

زیرا که آن که به دنبال تو افتد

در کُنج غارها نشان‌اش باید جُست

اتوبوس

بوی اتوبوس ولوو می‌دهی

از بس منتظرت ماندم

چشمان‌ام مو درآورد

این داستان با یک دروغ شروع شد

و تو با سرنوشت درافتادی

خنده

خنده‌های بی‌امان من

پخش می‌شود درون آسمان

شادی از تمامی درون من

می‌تراود و زمین خشک را

خیسِ خنده می‌کند

صبح

صبح از خواب بیدار می‌شوم

خودم را از پنجره 

به سوی سقف آویزان می‌کنم

آسمان چه کوتاه بود و دستان‌ام

مدال نقره‌ای ماه را

به سینه‌ی شب می‌آویخت

دل آجری

یک دل آجری و دو چشم سیمانی دارم

سقف دلم از اشک گریه‌های دی‌شب

هنوز چکه می‌کند

و این مغز فولادیِ زنگ‌زده

ذهنِ کاهی‌ام نم کشیده است

از عشق

از عشق جاودانه‌ی بی‌انجام

عشقی که در درون و سراپای‌ام

همواره می‌جوشد

همواره موج می‌زند

نور جمال توست که هویدا می‌شود

در گیر و دار روشن و تاریکی

در گرگ و میش عشق و تنفّر

کورمال کورمال

عصا در دست

راه می‌جویم

و چاله‌ها و چاه‌ها را 

یکایک تجربه می‌کنم

وای دیگر پای رفتنم نمانده است

 

80/11/24

فراسو

در فراسوی نگاه تو

نگاهی که هیچ‌گاه ندیدم

صدای روشن آفتاب را می‌شنوم

نوایی که هیچ‌گاه نشنیدم

بادیه

از هزار بادیه بگذشت

هزار وادی نیمه‌ویران را

رها نموده

به اوج هماگون خود

کبوتر صلح

شاخه‌ی زیتون را 

به پیوند ناگزیر عشق و طرب سپرد