کتاب و تنهایی

کتاب‌هایی را دوست دارم

که مرا در خود غرق کنند.

کتاب‌هایی که وقتی می‌خوانم

گذشت زمان را حس نکنم.

بتوانم درون دنیای آن وارد شوم

سیر کنم

و در نتیجه از عالم واقع و ظاهر دور شوم.

کار جدید

چند وقتی است که شرایط کاری معلّقی دارم.

معلّق نیستم.

در حقیقت می‌خواهم جا به جا شوم

این جا به جایی تا حدودی ارتقاء هم محسوب می‌شود

و شرایط‌اش فراهم شده است

اما هنوز نشده‌ام.

انزجار

بعضی چیزها خیلی کوچک و بی‌اهمیت هستند

ولی حس انزجار شدیدی در انسان ایجاد می‌کنند.

علت این اتفاق می‌تواند شامل موارد گوناگونی باشد.

مثلاً رخ دادن در زمان یا شرایط نامناسب

تداوم و تکرار

رخ دادن از طرف شخصی خاص

و ... .

پاییز امسال

در کانال تلگرام یک نفر مطلب زیر را خواندم:

«تهران این هفته پاییز بود، پاییز امسال تا این هفته نشانی از پاییز نداشت.
امیدی به حاکمیت یا حتی جماعت ایرانی ندارم.

امیدوارم حداقل بارش و طبیعت یاری‌مان کنند.»

سیاست

من سیاسی نمی‌نویسم

و در نوشته‌های‌ام

به صورت صریح

اظهار نظر سیاسی نمی‌کنم.

اما چرا؟

آیا باید قوی بود؟

دیشب در استوری یک نویسنده و مترجم

که به آثارش علاقه دارم

خواندم که از توصیه‌هایی که برای امید داشتن از همه جا می‌شنود

دیگر خسته شده است.

بی حسی

آیا انسان می‌تواند به جایی برسد

که در حال سلامت کامل

دیگر نسبت به هیچ چیز 

هیچ حسی نداشته باشد؟

بله

این اتفاق برای انسان‌های مختلف افتاده است

و شواهد آن در طول تاریخ زیاد دیده شده است.

نویسنده خوب

بعضی‌ها در نوشتن خیلی خوبند.

در عین حالی که زیاد می‌نویسند

و چیزهای خوب می‌نویسند

خوب هم می‌نویسند.

نمونه‌ی مثال‌زدنی آن

ویل دورانت است.

برخورد جدی با موسیقی

اولین برخورد جدی من با موسیقی 

برمی‌گردد به سال‌های آخر دبیرستان.

باید بگویم که

موسیقی چندان جایگاه ویژه‌ای در خانواده‌ی ما نداشت.

شعر و شب

اوقاتی می‌شود که خسته‌ام و می‌خواهم بخوابم

اما در ذهنم کلمات شروع به رژه رفتن می‌کنند.

شب است 

در بستر آرمیده‌ام

ولی مصرع‌ها و ابیات

مدام در مغزم جولان می‌دهند.