افسردگی یعنی عدم توانایی جذب و دیدن زیبایی‌ها و شادی‌ها. مثل این که شخصی عینکی با شیشه خاکستری رنگ به چشم خود بزند و دیگر همه چیز را یا زمینه‌ای خاکستری ببیند. بدین گونه در کنار رنگهای مات و خسته کننده و کبود، توانایی دیدن رنگهای شاد و گرم و زنده را از دست می‌دهد.
گاهی اوقات که در گیرودار مشکلات زندگی خسته و افسرده میشوم یا با دیدن اخبار رسانهها از مشاهدة حجم انبوه جنگ و جرم و جنایت که تقریباً همه جای جهان را در خود فرو برده، احساس پوچی و ناامیدی می کنم با خود می اندیشم در این شرایط اسفناک چه چیزی می تواند انگیزه، روحیه و شادی برای امید به زندگی بهتر و قدرت گفتگو و تفاهم برای ارتباط انسانی تر با دیگران به ما بدهد؟ در یک کلام نیروی زایندة زندگی که میتواند ما را از این مغاک سهمناک برهاند از ریشة چه گیاهی می توانیم بمکیم؟
برگی از تاریخ اجتماعی هنرمندان این سرزمین (1)
در این ایام (حدود سال 1310 ه.ش.) که من در طهران تحصیل می کردم، از رادیو خبری نبودکه خوش آوازان خود را به وسیله آن معرفی کند ولی مرسوم این که هر کس را آوازی خوش و صوتی دلکش بود در شب های احیاء (شب 19-21-23 رمضان) به مدرسه سپهسالار (تهران) می آمد و در مهتابی های بالای حجرات مناجات می نمود و هر شب قریب ده-پانزده نفر آوازه خوان عملا مسابقه آوازه خوانی می دادند و خود را به اهالی پایتخت و به یکدیگر می شناساندند. تشخیص بهترین آوازه خوان بسته به افکار عمومی مردم با ذوق بود.
