آن روزها در هر خانه حداقل یک دفترچه‌ی تلفن وجود داشت.
این قضیه مال حدود سی تا بیست سال پیش است.
ممکن است باقی مانده‌ی آن دفترچه‌ها هنوز هم باشند.
ممکن است امروزه هم برای عده‌ای آن دفترچه‌ها استفاده داشته باشند
و محل رجوع باشند.
اما در کل دوره‌ی این استفاده از آنها گذشته است
و دیگر لزومی به حضور آنها وجود ندارد.
ماجراجویی را دوست داشتم.
برای آن خیلی هم سرمایه‌گذاری می‌کردم.
تحقیق و مطالعه درباره‌ی این که چگونه می‌شود ماجراجویی کرد.
این که چگونه می‌توان زندگی را از یکنواختی خارج ساخت
و نهایتاً این که چگونه از این طریق می‌توان به زندگی معنا داد.
زندگی امروزه در همان حال که تنهایی برای انسان به بار آورده است
و فاصله‌ها را زیاد کرده است
اما فرصت‌های با خود بودن
و برای خود بودن را از او گرفته است.
دوران کودکی من با جنگ شروع شده است.
طبیعی است که پر از نوحه و سوگواری باشد
یعنی از ابتدای زندگی
اشعار مرثیه و سوگواری و مداحی زیادی شنیده باشم.
اما یک نوحه است که به عنوان اولین نوحه‌ای که به یاد دارم
در ذهن من مانده است.
چند شب پیش فیلم ناپلئون ساخته ریدلی اسکات را دیدم.
فیلم خوش‌ساخت، دیدنی و جذابی بود.
فعلاً کاری به نقد فیلم ندارم.
چیزی که می‌خواهم بدان بپردازم خود زندگی ناپلئون است
و برداشتی که از آن می‌توان برای دیگر انسان‌ها کرد.
هر شاعری در گوشه گوشه‌ی دفتر یادداشت‌های حقیقی و مجازی‌اش
تعدادی ابیات پراکنده دارد
که قرار بوده است
شعرهای کاملی باشند
و متولد شوند
و زندگی کنند
اما به هر دلیلی ناقص مانده‌اند
و متولد نشده‌اند.
دایی‌هایم را خیلی کم می‌بینم.
بعد از فوت مادرم دیگر به ندرت.
پریشب در مراسم عروسی پسرخاله‌ام، دایی بزرگم را دیدم.
در هیاهوی عروسی سرش را دمِ گوشم آورد
و گفت: "شعرهایت را می‌خوانم.
ببخشید که بلد نیستم ابراز احساسات کنم.
هر وقت کتاب شعرت چاپ شد یک جلدش را به من بده."
افراد، حزب‌ها، نظام‌ها و حکومت‌ها از انسان‌های بی‌خاصیت خوش‌شان می‌آید.
در این دنیا هر وقت کسی جربزه‌ای داشته باشد
هر وقت کسی حرف حسابی برای گفتن داشته باشد
و هر وقت کسی بخواهد جلوی حرف زور بایستد
هر وقت کسی تلاش و کوشش مضاعفی بکند که به نتیجه‌ی مطلوبی منجر شود
و هر وقت کسی خاصیتی از خودش نشان دهد
همه جلو او گارد می‌گیرند،
طردش می‌کنند،
یا اگر قوی باشد
از او فراری می‌شوند.
هر چه بی‌خاصیت‌تر باشی،
هر چه بی‌قاعده‌تر باشی،
هر چه چاپلوس‌تر و بله‌قربان‌گوتر باشی،
هر چه شل و وارفته‌تر باشی،
طرفداران بیشتری خواهی داشت.
شاید این دلیل فرگشتی هم داشته باشد.
آدم‌های جسور که زیر بار نمی‌روند
و می‌خواهند راه‌های جدید را تجربه کنند
معمولاً خودشان و اطرافیان‌شان را به فنا می‌دهند.
پس خیلی هم غیرطبیعی نیست
که عزم بر طرد آنها باشد.
به هر حال این را گفتم که بدانید
اگر واقعاً خود را انسانی مستقل،
دارای تفکر،
قاعده‌مند
و باهمّت در راه رسیدن به اهداف عالی‌تان می‌دانید
اگر با موانع انسانی برخورد کردید
و متوجه شدید دیگران بدون هیچ دلیلی
در برابر شما موضع گرفته‌اند
چندان متعجب نشوید.
راه خودتان را بروید.
من عاشق جزئیات‌ام
دوست دارم هر مطلب
ماجرا
روایت
کشف
مکان
شخصیت
و شیء را
تا جزئی‌ترین حالت‌اش دنبال کنم.
از بی‌دریوزگی‌هایِ نقش‌آفرین‌نشان
تا باحمایل‌بردارانِ تمثال‌نمایان
و از آنجا که سرِ سفره‌ی سَفَره‌ی سالم رسیدنِ عمَله‌ی ظَلَمه را نابیوسیده روادارانگارانه برمی‌پیچیدی
