زمان، زمان توبه است و توبه هم خوب چیزیه، خوووووب ...

(طنزیات)

به مناسبت ماه مبارک رمضان

     توبه یه بزرگراهه، یه اتوبانه یا یه شاهراهِ همیشه باز با پهنای باند وسیع به سوی خدا که شبانه روزی آزاده. کافیه اراده کنی تا با سرعت نور بتونی ازش عبور کنی. یه ویژگی دیگه این شاهراه اینه که با هر یه متر مسیر که در این اتوبان طی می کنی 10 متر از مسیر کم میشه. یعنی با ده برابر سرعتی که تو به طرف خدا میری خدا به طرف تو میاد. دیگه چی بهتر از این. اگه ته دلتون احساس کردین تو این روزا و شبا معنویت خونتون کم شده و یه حالی می خواد بهتون دست بده کافیه سر خر رو کج کنین و بندازین توی اتوبان خدا و با سرعت برق و باد به طرفش برین. به ویژه اینکه این روزا روزای توبه است و بازار توبه کردن داغه. ما هم که ماشالا استاد جو گیر شدن.

     از اون روزی که حضرت یونس (ع) تو ظلمات شیکم ماهی پشیمون شد و توبه کرد تا حالا بنده های خدا هزارها میلیارد توبه کوچیک و بزرگ کردن. توبه های سنگین و مشتی مثل توبه حر(ع) یا از همین توبه های الکی که من و امثال من روزی هزار بار می بندیم و میشکونیم. از همونایی که شاعر در موردش گفته:

سبحه بر کف، توبه برلب دل پر از شوق گناه وووو از این حرفا.

ایشالا که اینجوری نباشیم. آخه میدونین اینکار مثه یه جور سرکار گذاشتن خداست نعوذ بالله. پس بهتره از این کارا نکنیم.

     بگذریم. گفتیم آدمای کوچیک و بزرگ توبه های کوچیک و بزرگ می کنن که امیدواریم خدا همشون رو قبول کنه. البته خود توبه هم انواع و اقسام مختلفی داره. بعضی وقتا خود اون آدما نیستن که توبه می کنن بلکه دیگران اونا رو توبه میدن. یا میگن هی فلانی تو خودت داغی و حالیت نیس. اگه می خوای از حبس (یا حصر) در بیای باید توبه کنی. باور کنید آیت الله العظمی داشتیم که توبه اش دادن. توبه های عقدتی و سیاسی هم که برای خودش عالمی داره. از توبه جلال آل قلم بگیر که از هر چی چپ و توده ای برید و اومد در آغوش اسلام تا احسان طبری که از چپ بودن چپ کرد اما معلوم نشد تو دامن کی افتاد.

     همچنین اینم بگم که توبه هم اومد نیومد داره. بعضیا مثل تیمسار فردوست پایه گذار ساواک هستن که تو اون دوره ای که اگه کسی انگ آبدارچی ساواک می خورد می ترسید اعدامش کنن، از اعدام قسر در رفت و بعضیای دیگه مثل علی دشتی تو نود سالگی مجبور میشن گوشه زندون ریق رحمت رو سر بکشن.

     بعضیا هم که دیگه جدیدا خونوادگی توبه می کنن. (البته این توبه های جدید یه اسم دیگه هم داره که بهش میگن اعتراف.) مثل پدر و پسر ابطحی که پدر گفت اینهمه کتاب که درباره امام زمان (عج) نوشته بودم همش رمان و داستان بوده تا جوونا رو جذب خودم کنم و پسر گفت تقلب اسم رمزمون برای براندازی بود. جالبه که هنوز حقوق بازنشستگی و بن و مزایاشو از صداوسیما دریافت می کنه.

     اما جالب تر از همه اینها، در حال حاضر توبه ای که بیشتر از همه تبش داغه توبه هنریه. خدابیامرز محمدعلی فردین که یه عمر نقش لوتی و آدم خوبه فیلما رو بازی می کرد توبه نکرده مرد و نتونست یه صحنه فیلم بعد از انقلاب بازی کنه و خدابیامرز ایرج قادری که توبه کرد، هم فیلم بازی کرد، هم فیلم ساخت و هم بعضی از فیلمای قبل انقلابشو بازسازی کرد. از توبه کرده ها و توبه نکرده های هنری بعد از انقلاب بگذریم که این رشته سری دراز دارد.

     اون چیزی که جالبه وضعیت الان توبه کنندگان هنریه که مثه سیل اومدن دوبی و لب تنگه هرمز نشستن تا آب توبه بریزن سرشون و برگردن زیر چارقد مادرشون. از سعید راد و ناصر ملک مطیعی و حبیب محبیان بگذریم. تو فاز این زیر زمینیا امیر تتلو رو عشق است که نه تنها توبه کرده که علم امر به معروف و نهی از منکر رو هم بلند کرده و میگه نه تنها گوشواره هامو از گوشام در آوردم و آرایش نمی کنم (شاید بتونه تتوهایی رو هم که مثه نقشه راه اژدها رو بدنش خالکوبی کرده پاک کنه) که از خواهرای محترم هم تقاضا می کنم از آرایش کردن و کارای بد بد دیگه دست بردارن.

     به هر حال هر کسی یه جوری به توبه مشغوله. امیدواریم که توبه همه واقعی باشه و خدا هم توبه هارو قبول کنه. توبه های ما هم که روزی هزار بار میشکنیمشون حداقل یکیش سالم بمونه.  بلکه ما هم رو سفید بشیم. آره، چه خوش گفت ... صد بار اگر توبه شکستی باز آی...