بار داغ مادرم

ای فلک این فتنه‌ها بهر چه کار انگیختی؟
زهر کردی زندگی را و به کامم ریختی

 

روزی ما خود بسی تلخ است و ناخوش باز هم
تو در آن تلخیّ زهر دیگری آمیختی

 

هر چه رِشتم پنبه کردی و به روی و موی من
رو ز و شب با غصه‌ها خاکستر غم بیختی

 

من که خود باری گران بر دوش می‌بردم، چرا
بار داغ مادرم بر گردنم آویختی؟