فراموشی و مدیتیشن
اگر عوامل و شرایط غیرعادی مثل بیماری‌ها و ... را در نظر نگیریم
به طور طبیعی کارایی ذهن انسان‌ها با پیر شدن کمتر می‌شود.
یعنی هر چه سن بالاتر می‌رود
میزان فراموشی افزایش پیدا می‌کند.
بیماری‌ها می‌تواند این مسئله را جلوتر بیندازد
یا تشدید کند.
اما مورد دیگری به نام آلزایمر وجود دارد
که دیگر فراموشی طبیعی نیست
بلکه خود بیماری است
و در سنین بالاتر بیشتر خودش را نشان می‌دهد.
مشغله‌ی زیاد
استرس و اضطراب
عدم تغذیه‌ی خوب
کمبود ویتامین‌ها
و درگیری‌های ذهنی و عصبی
-نه فعالیت فکری-
نیز از دیگر عوامل ایجاد فراموشی هستند.
دنیای ما دنیای گرفتاری‌هاست.
دنیایی که روی هر کدام از ابعاد آن دست بگذاریم
تأثیرات مخربی می‌تواند بر جسم و روان ما داشته باشد.
از تغذیه نامناسب و ناسالم رایج
تا اشکال نامناسب ارتباطات
و فشارهای وارد بر ذهن
هر کدام به نوعی.
برخی از این عوامل را می‌توان با دقت و اهتمام در راه سالم‌سازی زندگی تعدیل کرد.
مقابله با بعضی دیگر را هم می‌توان آموخت.
فکر نمی‌کنم زندگی گذشتگان ما تا این حد دشوار بوده است
که مجبور باشند برای خوردن هر غذایی به هزاران باید و نباید برخورد کنند.
به هر حال لزوم این حواس جمعی‌های همیشگی خودش عاملی برای فراموشی است.
کافی است کسری از ثانیه حواست از زندگی پرت شود
و کار نامربوطی انجام دهی
ممکن است لطمه‌ی جبران ناپذیری بخوری.
چاره‌ی مطلب چه چیز است؟
یکی از راه‌های کارآمد و نسبتاً آسان انجام "مدیتیشن" است.
با یاد گرفتن مدیتیشن
و اختصاص فرصت‌های کوتاه اما همیشگی به آن
امکان دادن نظم و آرامش به ذهن بیشتر فراهم خواهد شد.
ضمن این که آرامش بیشتری خواهیم داشت
بر تمرکز ذهنی ما هم مؤثر خواهد بود
و از فراموشی‌ها و غفلت‌ها جلوگیری خواهد کرد.
