زندگی مزخرف

تقریباً هر روز که می‌گذره بیشتر به این نکته ایمان پیدا می‌کنم که زندگی چیز مزخرفیه.

این تزَخرُف (مزخرف بودن) زندگی ظاهراً نهایت نداره.

از بیست سالگی به بعد،

یعنی از زمانی که احساس کردم گل زندگی را پشت سر گذاشتم

و حالا باید روی پای خودم بایستم و توشه‌ای برگیرم، 

اوضاع به همین روال رو به مزخرفیت روزافزون داشته و ول هم نمی‌کنه.

شاید کم و زیاد داشته اما هیچ وقت صفر نشده.

انگار همیشه هر خنده از ته دل به دنبال خودش یه اتفاق اعصاب خردکن خواهد داشت.

نمی‌دونم برای همه زندگی به همین شکل هست 

یا فقط برای جهان سومیا

یا فقط برای ما ایرانیا

یا فقط برای من.

امیدوارم روزای خوب برسه.

روزهایی که از خندیدن نترسم

به خاطر اضطراب‌های بعدش.

امیدوارم حالتون را خراب نکرده باشم.

زیاده عرضی نیست.