تابو

من همه‌ی تابوها را شیکستم
تا ببینم که واقعاً چی هستم

 

نفهمیدم کی‌ام؟ چی‌ام؟ چجورم؟
تو زندگی دل به چه چیزی بستم؟

 

آیا تو این عالم آدمیت
بزرگ و با شرافتم یا پَستم؟

 

وقتی که موندم توی کار خودم
دیگه چه کاری برمیاد از دستم؟

 

بخت اگه یارت نباشه، مثل من
می‌شی که به خاک سیا نشستم

 

دور و برم یه رنگ خاکستری
گرفته که از بس سیاهه خستم

 

دیگه نمونده راه برگشتی چون
پل‌های پشت سرمو شکستم

 

وقتی که پر کشیدم و غیبم زد
می‌بینی که از هر چی بنده جستم

 

اون موقع از هر چی که هست تو دنیا
معلوم می‌شه من از همش گسستم

 

خرده و برده‌ای ز کس ندارم
آره ببین من همینم که هستم

 

آینده روشنه قسم می‌خورم
به اون خدایی که نمی‌پرستم