سرچشمه ها

سرچشمه‌ها خشکید گل‌برگ‌ها پژمرد
باد خزان آمد روح زمان را خورد

 

خواهان آزادی بودیم و او از غم
با منطقی بیجا ما را ز خود آزرد

 

ما غرقه و چشمان بر یاری او لیک
تنها گلیم خویش از آب بیرون برد

 

آغوش ما باز و خالی ز خوشحالی
از روی ناکامی خنده به لب افسرد

 

نسلی پر از عقده ماندیم و پر غصه
نسلی که از خود هم حالش به هم می‌خورد

 

گر ریشه در خاکیم باید که راه افتیم
گر ریشه‌ها گَردند لخت و خمیر و خُرد

 

در انتظاری دور پیدا نشد منجی
آن تک‌سوار عشق اسب سفیدش مرد