بخت خودم

پشت پا می‌زنم به بخت خودم
میوه‌ی نارس درخت خودم

 

توی لاک خودم نمی‌گنجم
لیک محبوس توی رخت خودم

 

حکم و فرمان ز کس نمی‌گیرم
حاکم محض پایتخت خودم

 

کنج عزلت گزیده‌ام تنها
گیج و مبهوت حال لَخت خودم

 

داغم از تب ولی چو سنگم چون
جلوه‌ی روح سرد و سخت خودم

 

غوطه‌ور بین مرز خواب و خیال
صبح تا شب قرین تخت خودم

 

روح خود را فروختم به خدا
بلکه گردم رها ز بخت خودم