روزگار

داغ‌ها بر سینه دارم از جفای روزگار
کاش می‌شد زیر و رو گردد بنای روزگار

 

کاش می‌شد روزگار از بُن بریزد، می‌گرفت
بعدِ محوش روزگاری تازه جای روزگار

 

پایه‌هایش هست سست و نرم و لغزان چون که هست
روی خون‌های دل ما پایه‌های روزگار

 

آنچنان دارد سر آزار ما انگار هست
فرق بین خالق ما و خدای روزگار

 

ما پُر از غوغا و شور و ناله و آه و فغان
هیچ کس نشنیده است اما صدای روزگار

 

فِرز و ساکت می‌بَرَد کار خودش پیش این زرنگ
تا نبیند کس به صحنه رد پای روزگار

 

در نهایت مردمان آگه شوند از فتنه‌اش
آشکارا می‌شود آن هوی و های روزگار

 

می‌کند آخر رهایت با فریب اندر بلا
ای که خود را کُشته‌ای بهر رضای روزگار!

 

همره و یار است اما در بِزنگاهی سریع
می‌خوری با نامرادی پشت پای روزگار

 

می‌شوی بیدار وقتی مست و مدهوشی و خواب
می‌خوری سیلی ز غفلت از جفای روزگار