دو چشمانت

دو چشمانت مرا بُرد و مرا کُشت و مرا سوزاند
به چشمانت چه اسرار غریبی را که نتوان خواند

 

مرا هم کُشتی و هم زنده کردی با دو چشمانت
مرا چشمان تو تا نیست‌گشتن بُرد و برگرداند

 

چو زنبوران به گرد کندوی چشمت، عسل چشمم
فراوان بوده‌اند اما ترُش‌روییِ تو تاراند

 

اگر چه روی گرداندی ز من قلبم شکست اما
عسل‌های دو چشمت تکه‌های قلب من چسباند

 

اگر چشمت نبود این زندگی معنی نمی‌فهمید
اگر عشقت نبود این قلب هم در کار خود می‌ماند