راه و رسم زندگی
با خودمان که تعارف نداریم.
ما راه و رسم زندگی را بلد نیستیم.
شاید ناراحت شوید
و بگویید
چرا ما را با خودت قاطی می‌کنی.
شاید تو بلد نباشی
اما دیگران بلدند.
خیلی خوب هم بلدند.
اما من به شما اطمینان می‌دهم
که اکثریت قریب به اتفاق انسان‌ها
نه تنها راه و رسم زندگی را بلد نیستند
که حتی نمی‌دانند چرا زندگی می‌کنند.
بعضی جرأت این را دارند که به این نقصانشان اعتراف کنند
و برخی دیگر یا جرأتش را ندارند
یا اصلاً این مسئله برای‌شان موضوعیت ندارد.
اصلاً هیچ گاه یه این فکر نکرده‌اند که راستی
من برای چه در این دنیا هستم؟
قرار است چه کار کنم؟
آیا هدف، مسئولیت یا وظیفه‌ی خاصی دارم یا نه؟
و اصلاً اگر که داشته باشم
و بدانم آن هدف، مسئولیت و وظیفه چیست
آخرش که چه؟
نتیجه‌ی زحماتم قرار است چه بشود؟
جهل مرکّب چیزی است که ذهن و روح آدم‌ها را تسخیر کرده است.
بگذارید بی‌پرده بگویم.
اگر انسان‌ها در جهل مرکّب زندگی نکنند
کار و کاسبی تعداد زیادی راکد می‌شود
و در دکان‌شان تخته.
انسان‌ها باید سرگرم باشند.
سرگرم به هیچ و پوچ.
اگر مردم
اهل اندیشه و خردورز
و مطالبه‌گر
باشند
و نخواهند تابع جریان عادی زندگی و تسلیم موج‌ها شوند
مشتری خیلی از چیزها نخواهند بود.
از جمله مشتری صنعت سرگرمی‌سازی،
هله هوله خوری،
دخانیات،
پوشاک،
مسکن، سفر، تزیینات، اسباب بازی
و خیلی چیزهای دیگر.
می‌بینید
دیگر کاسبی برای کسی نمی‌ماند.
مردم باید زیاد کار کنند
زیاد پول در بیاورند
و زیاد خرج کنند.
سؤالی هم نپرسند.
تن به این روند بدهند
تا چرخ‌های اقتصاد بچرخد.
تا جهان شکل بگیرد.
اگر کسی تن به این روند ندهد
انسانی جامعه‌ستیز
غیر متعادل
بی‌منطق
و بی‌هدف است
که در مسابقه‌ی زندگی شکست خورده است.
چنین آدمی مایه‌ی ننگ است
و باید از خودش خجالت بکشد
که این همه چیزهای خوب که توی دنیاست را از دست داده است.
تنبل است
بی‌کاره است
و قدرت دیدن و استفاده کردن از خوبی‌های زندگی را ندارد.
نمی‌خواهم ترویج صوفی‌گری
کلبی مسلکی
آنارشیسم
یا هر چیز دیگری را بکنم.
فقط قصدم تلنگر زدن به ذهن خودم و شماست.
بیایید کمی عمیق‌تر فکر کنیم
و با عقل خود بسنجیم
واقعاً جریان زندگی دارد ما را به کجا می‌برد؟
آیا تاب مقاومت در برابر آن را داریم؟
و اگر آن مسیر را طی نکنیم
آیا خودمان راه بهتری بلدیم؟
یا به این بهانه ما هم مثل اکثریت قریب به اتفاق مردم
عنان خود را به دست جریان زندگی سپرده‌ایم؟
باور کنید آن قدر غرقیم
که گاهی هر چه فکر کنیم
باز هم نمی‌توانیم
فرق این دو را از هم تشخیص دهیم.
