مرهم درد

مرهم درد من آن چشمان بیمار است و بس
بی‌دلم، امّیدِ جانم وصل دلدار است و بس

 

گفتم آخر باری از دوش تو بردارم ولی
دیدم این دل بهر تو تنها چو سربار است و بس 

 

خواستم با وصل رویت سربلندت سازم، آه
گشت بر من آشکارا کار من عار است و بس

 

خواستم امروزِ من بهتر ز دیروزم شود
سال من بدتر شده از پار و پیرار است و بس 

 

ماه روزه می‌رسد وقتم شود تنگ، آن زمان
وعده‌ی ما لاجرم از بعد افطار است و بس 

 

من به بوی گل تو را می‌خواستم اما چه شد؟
دست من تنها پر از زخم نوک خار است و بس 

 

آن سَری که خواست بر تو برتری گیرد چه شد؟
همچو حلاج آن سر اکنون بر سر دار است و بس 

 

نیست بر دل هیچ باری خاطر معشوق را
زجرها اما نصیب عاشق زار است و بس