مست

من صبوحی کردم و شد یار مست
من ز خود بی‌خود شدم، دل‌دار مست 

 

خانه شد مست از من و من در خروش
سقف شد مست و در و دیوار مست 

 

دل طلب می‌کرد آهنگی ولی
بود عود و نای مست و تار مست 

 

دین خود را دادم از دست آن زمان
قبله و بت‌خانه و زنّار مست 

 

در خودم دیگر نمی‌گنجیدم آه
خرقه مست و سبحه و دستار مست 

 

تا خرم یک شیشه می رفتم برون
کوی و کوچه مست شد، بازار مست 

 

رو به هر کس کردم او هم مست بود
پیر و کودک، سالم و بیمار مست

وجه باده از کجا آید؟ ز کار
حجره اما مست بود و کار مست 

 

خانه‌ی خمّار را گم کرده‌ام
گر چه باشد لاجرم خمّار مست 

 

پس رها کردم به باغستان شدم
دیدم آنجا هم گل و گلزار مست 

 

فکر کردم از چه امروزم چنین؟
یادم آمد بوده‌ام هموار مست 

 

نقل امشب یا پریشب نیست این
بوده‌ام هم پار و هم پیرار مست 

 

گریه‌ای از شوق سر دادم سپس
اشک مست و دیده‌ی خون‌بار مست 

 

گفتم ای پروردگار از ما مخواه
واگذاریم این دل تب‌دار مست 

 

مست کن ما را و در جنّت فرست
جای‌مان ده در دل انوار مست