افسردگی یعنی عدم توانایی جذب و دیدن زیبایی‌ها و شادی‌ها. مثل این که شخصی عینکی با شیشه خاکستری رنگ به چشم خود بزند و دیگر همه چیز را یا زمینه‌ای خاکستری ببیند. بدین گونه در کنار رنگهای مات و خسته کننده و کبود، توانایی دیدن رنگهای شاد و گرم و زنده را از دست می‌دهد.
گاهی برای رفع مشکلات، به جای این که از روش مرسوم استفاده کنیم، بهتر است از یک روش من درآوردی بهره بگیریم.
هفته‌ای یک بار (یک روز؟ بیشتر؟) افسرده می‌شوم یا احساس می‌کنم افسرده شده‌ام.
گاهی چنان در برخورد با زندگی گیج می‌شوم که کلاً نمی‌دانم باید چه کار کنم.
نمی‌دانم که آیا باید مسیر زندگی را تغییر دهم یا با همین دست فرمان ادامه دهم؟
انسان خوب چه کسی است؟ این سؤالی است که من سال‌ها در ذهن خود داشته‌ام و همواره به دنبال یافتن پاسخی برای آن بوده‌ام.
عادت کرده‌ایم به پرگویی. مثل همان اصطلاح معروف که می‌گوید:«فکر می‌کنیم اگر حرف نزنیم دیگران خیال می‌کنند لالیم.»
خواب دیدم به دیدار شهریار رفته بودم، در تبریز.
به همراه برادرم و شاید کسان دیگر.
شهریار در یک امامزاده عزلت گزیده بود.
شاید اگر می‌نوشتم «هر چه مسن‌تر می‌شویم کوچک‌تر می‌شویم» رساتر می‌بود اما خواستم یک بازی زبانی پارادوکسیکال کرده باشم. به هر حال فکر کنم منظورم مشخص است.
اگر انسان‌ها نمی‌توانستند به چیزهای جدید عادت کنند و خود را با شرایط نو تطبیق دهند، زندگی بسیار سخت می‌شد.
