بسیار شنیده‌ایم که هر کس باید در زندگی‌اش
زمانی را هم برای خود در نظر بگیرد.
یعنی همان طور که سرگرم زندگی است
در کوران حوادث غرق است
یا روزمرّگی‌ها دارد او را با خودش می‌برد
چه خوب
بلکه لازم است
زمانی را برای شخص خودش در نظر بگیرد.
راستش پس از نوشتن بخش اول این مطلب مقداری پیرامون موضوع فکر کردم.
واقعاً خرکیف شدن در چه حالتی برای یک انسان رخ می‌دهد؟
غرقگی (flow)
ایکیگای
رسیدن به معنای زندگی
سعادت‌مندی
عاقبت به خیری
زندگی برازنده‌ی من
یا هر چیز دیگری که فکر می‌کنید
برای تعریف خوشایند شدن زندگی‌تان مؤثر است
توسط افراد مختلف با عناوین گوناگون مطرح شده است.
انسان‌ها به دنبال آرامش‌اند؛
همه جای دنیا
و همه‌ی اقشار.
فرقی ندارد
چه دین و مسلک و مرامی هم داشته باشند.
عید نوروز برای ما ایرانیان زمان خاص و ویژه‌ای است.
خاطرات شیرین تحویل سال
پوشیدن لباس نو
دید و بازدید
آجیل و شیرینی
برنامه‌های تلویزیون
تعطیلات طولانی
و خیلی چیزهای دیگر
یاد نوروز را برای ما دوست‌داشتنی کرده است.
تاریخ همان قصه‌های پی در پی است
که توسط مورخان ریش و سبیل‌دار از راویان اولیه شنیده شده
و پشت سر هم ردیف شده‌اند.
حتماً شما هم به این مسئله وقوف دارید
که انسان‌های امروز دیگر خیلی حال و حوصله ندارند.
عجله دارند.
سرعت زندگی بالا رفته است است
و انسان‌ها می‌خواهند هر اتفاقی در سریع‌ترین زمان ممکن بیفتند.
ذهن انسان چیز عجیبی است.
همان موقع که احتیاج‌اش داری تنهای‌ات می‌گذارد.
نه تنها رهایت می‌کند
که حتی بر عکس آنچه تو می‌خواهی عمل می‌کند.
استفاده از هر چیزی در زندگی روزمره
علاوه بر نیاز به شناخت نسبت به آن چیز
-چیز را به عنوان یک اسم عام که شامل موارد متعددی
از اشیا تا رفتارها و حتی افکار می‌شود، به کار می‌برم
هر چند تمرکزم بیشتر روی اشیا است-
و نحوه‌ی استفاده از آن
نیاز به داشتن مقداری سلیقه در استفاده از آن هم دارد.
