دوشنبه

سعی می‌کنم همه‌ی روزها را دوست داشته باشم

حتی اگر حس خوبی نداشته باشم.

معمولاً مردم جمعه‌ها

خصوصاً عصرش را

غم‌انگیزترین زمان در طول هفته می‌دانند

اما برای من دوشنبه‌ها حس افسرده‌تری دارند.

آزادی؛ خوب یا بد؟

آزادی الزاماً خیلی هم چیز خوبی نیست.

به تعریض عرض می‌کنم.
اصلاً نمی‌دانم در جاهایی که آزادی کامل است

مردم چطور می‌توانند زندگی کنند.

نسیم یا طوفان

مدت‌ها با خودم فکر می‌کردم

بهترین انسان‌ها کسانی هستند

که آن‌قدر نرمی و مهربانی در وجودشان دارند

که می‌توان به نسیم تشبیه‌شان کرد.

یک روز بیشتر

نوشته‌های میچ آلبوم را دوست دارم. 
معنویتی بی‌ادعا در آنها موج می‌زند. 
ساده هستند و حتی حالتی روزمره دارند.

کیشلوفسکی

دخترم

-با شنیدن سوابق فیلم‌بینیِ من از زبان برادرم-

پیله کرده بود

که من هم دوست دارم

به صورت حرفه‌ای

-حرفه‌ای که نه، در حقیقت با برنامه، پیگیر و دنباله‌دار-

فیلم ببینم.

نوشتن تا کجا؟

هر روز مطالب زیادی به ذهنم می‌رسد

که دوست دارم در اینجا بنویسم

و با دیگران به اشتراک بگذارم.

لذت و سرگرمی

دیروز سفرنامه‌ای تصویری از زوجی ایرانی

-البته ساکن خارج از ایران-

از سفرشان به ژاپن دیدم.

ژاپن برای من همواره کشوری دور از دسترس

و خاص

به معانی مختلف کلمه بوده و هست.

گریه کن

گریه نمی‌کنم

اما این روزها

هر چیز بی‌اهمیتی می‌تواند حس گریه کردن به من بدهد.

حسی که بخواهم بنشینم 

و زار زار گریه کنم.

فلذا

انسان‌ها برای رسیدن به کمال مطلوب خود

-عمدتاً با عنوان خوشبختی یا هر چیز دیگر-

تلاش می‌کنند.

اما با این فکر منطقی که رسیدن به این کمال نیاز به انجام مقدماتی دارد

در اثر نشناختن مقدمات درست

یا مرتبط

دچار خطا می‌شوند.

لش بازی فکری

در دریا دو جور می‌شود شنا کرد:

یک جور به این شکل که با هدفی مشخص

مسیری مستقیم را

با رعایت ایمنی

طی کنیم.