(طنزیات)
با لهجه اصفهانی بخوانید.
متن طنز تهیه شده برای آئین اختتامیه دومین جشنواره نمایش های کمدی تالار هنر اصفهان (بخش اول)
سلام. راستش من یُخده پررواَم. شوما به بزرگواری خوددون ببخشیند. آخه به نظری من حق گرفتنیس. البته من نَیمِدَم اینجا حقما بیگیرما.(با بغض) خدا خودش حقی منا از... بگذریم .... من فقط می خواسم یه شرحی از کارا خودم بدم . می خواسم بدونیند جاش بود منم امشب ازم دعوت بشد بیام رو سن آ جایزما بیگیرم. اما چرا نشد حالا برادون میگم.
پیروان باب و بهاء از چه کسی پیروی می کنند؟ (بخش سوم: مناظره)
بنا به روایت تنکابنی با «طلوع باب ضلالت مآب طغیان ایاب و شورش عوام کالانعام، از جانب سنی الجوانب محمد شاه او را در قریه چهریق محبوس ساختند. و از نوشته جات او، رساله ها و خطبه ها در دست مردم افتاده بود. برخی آن را تالی قرآن مجید و بعضی ناسخ قرآن حمید می شمردند. و گروهی از معتقدینش او را نایب امام و فرقه ای او را امام غایب و بعضی رسول خاتم می خواندند.
لهذا بر حسب امر همایون اعلا، او را به مجلس خاص حضرت ولیعهد [1]دولت ابد مهد آوردند. علمای اعلام و فقهای اسلام حاضر شده، به ملاقات و مقالات پرداختند. ملامحمد که به مذهب شیخ احمد احسائی بود، و حاجی مرتضی قلی مرندی، ملقب به علم الهدی و حاجی میرزا علی اصغر شیخ الاسلام و حاجی ملامحمود نظام العلما، با سید کمال احترام به ظهور آورده و در هنگام جلوس حضور حضرت شاهزاده اعظم، او را بر خود مقدم نشانیدند و ولیعهد نیز به او توجه و التفات نمود.
پیروان باب و بهاء از چه کسی پیروی می کنند؟ (بخش دوم: معرفی قصص العلما)
ادوارد براون شرق شناس و ایران شناس معروف انگلیسی که خود یکی از آگاهان تاریخ بابیت و مشکوک به جاسوسی و حتی تا حدودی مروج این فرقه می باشد [1]و برخی از کتب آنها را تصحیح و منتشر کرده است، قصص العلما را بهترین کتابی می داند که برای اطلاع از شرح حال روحانیون شیعی وجود دارد. به ویژه مطالب مربوط به شیخی ها و بابی ها را از اطلاعات گرانبهای این کتاب می داند که در کتاب های تذکره، بهتر از آن یافت نمی شود. براون در بخش دیگر از تاریخ ادبیاتش، قصص العلما را جزو کتاب هایی ذکر می کند که همواره مد نظرش بوده و بارها به آن مراجعه کرده و مطالعه آن را به مراتب آسان تر از روضات الجنات می داند. [2]
پیروان باب و بهاء از چه کسی پیروی می کنند؟ (بخش اول: معرفی منابع)
آزادی اندیشه و انتخاب از جمله مباحثی است که امروزه در ارتباط بین فرهنگ ها، بسیار محوری و دارای پتانسیل به چالش کشیدن ایدئولوژی ها و ادیان و عقاید مختلف می باشد. هنگامی که از سست بودن اندیشه یا روش و منش غیر منطقی و غیر اصولی فرقه یا گروهی سخن به میان می آید فورا قضیه ی آزادی اندیشه و انتخاب مطرح می شود:
- آقا جان! دوست داشتم این مسلک را انتخاب کنم به کسی هم ربطی ندارد. الآن زمانه آزادی اندیشه و انتخاب است. این کمترین حق را هم از ما می گیرید؟
در روزگاران اخیر این مطلب علی الخصوص در برخورد با فرقه ضاله بهائیت و حمایت از پیروان آن بسیار مطرح می شود.
سیری در کتب ثبت احوال و وقایع عرفانی (بخش سوم: معرفی کتاب انسان در عرف عرفان)
انسان در عرف عرفان، حسن حسن زاده آملی، انتشارات سروش، چاپ سوم، تهران، 1378، 139 صفحه.
این کتاب که مؤلف گرامی آن حضرت علامه حسن زاده آملی آن را طی تقدیم نامه ای شگفت و مفصل، در سفر رهبر معظم انقلاب در سال 1377 به شهر آمل به ایشان تقدیم نموده اند، دارای چهار فصل می باشد. دو فصل یکم و دوم با عنوان های «در تعریف انسان» و «مراد از عرفان در موضوع رساله» در حقیقت به نوعی مبانی نظری این کتاب محسوب می شوند. فصل سوم که منظور نظر اصلی ماست «تمثّلات و القاءات سبّوحی» نام دارد و فصل چهارم «اصول ایقانی». در فصل سوم حضرت علامه 23 «واقعه» –اصطلاحی که در ابتدای هر یک از موارد مکاشفه ای و به ترتیب شاره آمده است- کشفی و ذوقی و تجربه عرفانی خود را ذکر و توصیف نموده و گاهی به شرح آنها پرداخته اند.
سیری در کتب ثبت احوال و وقایع عرفانی (بخش دوم: معرفی کتاب اشارات ایمانیه)
مرحوم آیت الله شیخ محمد تقی معروف به آقا نجفی اصفهانی از علما و شخصیت های فقهی، سیاسی و اجتماعی بسیار معروف اصفهان در اواخر دوره قاجاریه است که به نوعی می توان ایشان را ولی فقیه مردم اصفهان در آن دوره دانست. خاندان پشت مسجد شاهی اصفهان که مرحوم آقا نجفی از این خاندان است یکی از خاندان های بزرگ و عالم پرور شهر اصفهان است که علمای بزرگی همچون مرحوم شیخ محمد تقی رازی نجفی اصفهانی، صاحب کتاب «هدایه المسترشدین» جد آقا نجفی، مرحوم آیت الله شیخ محمد باقر نجفی پدر آقا نجفی و حاج آقا نورالله نجفی، از مؤثرین نهضت مشروطه در اصفهان برادر آقا نجفی از دیگر نامبرداران این خاندان هستند.
سیری در کتب ثبت احوال و وقایع عرفانی (بخش اول: تبیین)
در طول زندگی بشر همواره بوده اند انسان هایی با ضمیری پاک و قلبی سلیم که جان خود را با طراوت بوستان معنویت سیراب می کرده اند و روح خود را در افق های والای انسانیت و قاف قرب الاهی به طیران در می آورده اند. این شخصیت های والا در کشاکش احوال خود در طی طریق سلوکیشان مشاهداتی داشته اند که چشم بی بصیرت عموم از دیدن آنها عاجز بوده و لاجرم بازگو نمودن آنها شایسته احوال مردمان روزگاران نبوده است. ازین روی عموماً چنین احوال شخصی را نقل نمی کرده اند و یا اگر به نقل آنها می پرداخته اند، شنونده را الزام به راز نگهداری می کرده اند و یا به صورتی رمز گونه، اشاری و گذرا بدان می پرداخته اند تا جز آشنایان و همراهان همدل آ ن را در نیابند. بگذریم از اینکه اصولاً بسیاری از این احوالات به نقل در نمی آیند و اگر درآیند به علت ضیق ظرفیت زبان، اصل ماجرا تا حدود زیادی نارسا می ماند و به خوبی منتقل نمی گردد و به همین خاطر لازم می شود برای راز گشایی از اینگونه نگارش ها کتاب های زیادی نوشته شود.
در عین حال بوده اند بزرگانی که بنا بر عللی پا را از این فراتر نهاده اند و احوالات روحانی و کشفیات ذوقی خود را در طی طریق سلوک الی الله، اعم از مکاشفات، تمثّلات، تشرفات، خلسه، خواب، رؤیا و ... گاه حتی با ثبت تاریخ روز و ساعت در مجموعه ای گرد آورده و در اختیار دیگران نهاده اند.
در محلات جنوب شهر تهران کوچه ای است به نام کوچه سیاهان در جنوب قبرستان فردوسی، سرقبرآقا. در آنجا پیرمرد خیاطی زندگی می کرد به نام شیخ رجب ولی عمامه به سر نداشت. این شخص در گوشه و کنار شهر مریدان بسیار از هر طبقه ای داشت. سواد و تحصیلات او منحصر به خواندن بعضی کتب فارسی و کتب ادعیه بود ولی سخن دانی بسیار بلیغ بود. آیات قرآنی مربوط به وعده و وعید را به خوبی از حفظ داشت و به خوبی ترجمه می کرد که اگر کسی اطلاع از سواد او نداشت گمان می کرد مرد مطلع دانشمندی است.
برگی از تاریخ اجتماعی هنرمندان این سرزمین (1)
در این ایام (حدود سال 1310 ه.ش.) که من در طهران تحصیل می کردم، از رادیو خبری نبودکه خوش آوازان خود را به وسیله آن معرفی کند ولی مرسوم این که هر کس را آوازی خوش و صوتی دلکش بود در شب های احیاء (شب 19-21-23 رمضان) به مدرسه سپهسالار (تهران) می آمد و در مهتابی های بالای حجرات مناجات می نمود و هر شب قریب ده-پانزده نفر آوازه خوان عملا مسابقه آوازه خوانی می دادند و خود را به اهالی پایتخت و به یکدیگر می شناساندند. تشخیص بهترین آوازه خوان بسته به افکار عمومی مردم با ذوق بود.
(طنزیات)
به مناسبت ماه مبارک رمضان
توبه یه بزرگراهه، یه اتوبانه یا یه شاهراهِ همیشه باز با پهنای باند وسیع به سوی خدا که شبانه روزی آزاده. کافیه اراده کنی تا با سرعت نور بتونی ازش عبور کنی. یه ویژگی دیگه این شاهراه اینه که با هر یه متر مسیر که در این اتوبان طی می کنی 10 متر از مسیر کم میشه. یعنی با ده برابر سرعتی که تو به طرف خدا میری خدا به طرف تو میاد. دیگه چی بهتر از این. اگه ته دلتون احساس کردین تو این روزا و شبا معنویت خونتون کم شده و یه حالی می خواد بهتون دست بده کافیه سر خر رو کج کنین و بندازین توی اتوبان خدا و با سرعت برق و باد به طرفش برین. به ویژه اینکه این روزا روزای توبه است و بازار توبه کردن داغه. ما هم که ماشالا استاد جو گیر شدن.
