خود غریبم

به دست باد سپردی خود غریبم را
ولی ز یاد نبردم دل نجیبم را

 

من و صداقت و پاکی، تو و هزار نقاب
نشد که لحظه‌ای از سر نهی فریبم را

خسته شدم

دیگه من از آدما خسته شدم
دیگه از دست شما خسته شدم

 

توی جمع خودتون راهم می‌دین
اما من از شماها خسته شدم

فی التاخیر آفات

آمد اگر پیکی از آن سوی سماوات
دریاب زود او را که فی التاخیر آفات

 

باید که راه رفتنی را زودتر رفت
تا چند در بی‌حاصلی تضییع اوقات

شش ماه از فوت مادرم گذشت

شش ماه شد که چهره ماهت ندیده‌ام

 

با من از مرگ مگو، مرگ گذشت از سرِ من

سوخت با شعله‌ی خود ریشه و بار و بر من

 

زنده بودم به سرم سایه‌ی مادر تا بود

مُردم آن لحظه که رفت از برِ من مادر من

بزم کاغذ کاهی

چه بزمی دارم امشب با بساط کاغذ کاهی
قلم در دست می‌رقصد، نویسم شعر گهگاهی

 

جنون می‌ریزد از شعرم که پیوستم به راز اینجا
چو حلاج از درون دل زنم بانگ انا اللهی

پارادوکس

جشن‌های غم‌زده چون سوگواری‌ها
دل بریدن بعد عمری دل‌سپاری‌ها

 

دست دادن با دروغ از روی اجبار و 
بوسه‌ها با ته‌نشین آه و زاری‌ها

دل مرده

دل‌مرده‌تر از مرده‌ی بی‌دست و زبانم
محدود به یک پنجره شد کل جهانم

 

احساس ملال از همه‌ی عالم و آدم
سرپنجه فروبرده درون رگ و جانم

کعبه دل

در مکه اگر مسجد و بیت و حرمی هست
در سینه هم آتشکده‌ی محترمی هست

 

حُجاج به میقات روان و به بَر ما
از جانب معشوق ره خوش‌قدمی هست

خودآگاهی

سَرِمان گرم این جهان شده است
غافل از عالَمِ خودآگاهی
روزها می‌رود سریع چو باد
مانده در ماتم خودآگاهی

ساقی علیست

این جام بلور را پُرَش کن، ای ساقی! از آن شراب دلخواه
با دارویِ می که می‌خورانی، ما را برَهان ز رنج جانکاه

 

ساقی! که طبیب درد مایی، غیر از تو که درد ما کند خوب؟
ما را بنواز با شرابی، عمر غم و غصه کن تو کوتاه