دنیای عشق

خاکسترم سوزاندی و بر باد دادی
ای عشق! کی مهلت به یک فریاد دادی؟

 

جز " را" و "نون" و "جیم" ای استاد! ای عشق!
حرفی دگر آیا به عاشق یاد دادی؟

 

سرسخت

سرسخت چون کوهم ولی از تیشه‌ها خُردم
شاهم ولی شاهی که از اسبم افتادم

 

فرمانده‌ی کل جهان ... وقتی که بودی تو
با رفتنت در بهترین حالات سرگُردم

 

بار داغ مادرم

ای فلک این فتنه‌ها بهر چه کار انگیختی؟
زهر کردی زندگی را و به کامم ریختی

 

روزی ما خود بسی تلخ است و ناخوش باز هم
تو در آن تلخیّ زهر دیگری آمیختی

 

هر چه رِشتم پنبه کردی و به روی و موی من
رو ز و شب با غصه‌ها خاکستر غم بیختی

 

من که خود باری گران بر دوش می‌بردم، چرا
بار داغ مادرم بر گردنم آویختی؟

دیوانه تر

دیوانه‌تر از توفان، پروانه‌تر از بادم
می‌چرخم و می‌گردم، می‌رقصم و آزادم

 

در اوج به پروازم رو سوی خدا دارم
هر چند زمین‌گیرم، هر چند زمین‌زادم

 

خودم

پیر و درویش خانقاه خودم
سرسپرده به بارگاه خودم

 

کشور دل به نام خود دارم
در چنین مُلک پادشاه خودم

 

انسانم

مانند یک ماهی دررون تُنگ، حیرانم
دنبال خود می‌گردم و از خود گریزانم

 

از این که رو در رو شوم با دیگران یا هم 
از این که از تُنگم روم بیرون هراسانم

محرم

ماه محرم است جهان را خبر کنید
زن، مرد، بچه، پیر و جوان را خبر کنید

 

سوزانده تفّ داغ حسینی تمام شهر
در کوی و کوچه تشنه‌لبان را خبر کنید

برای مادرم

رفیق راه من ای مادری که زود پریدی
قفس شکستی و رفتی مگر ز ما تو چه دیدی؟

 

سیاه‌بخت شدم بعد رفتنت چو شبی که
ندارد از پی خود نور شاد صبح سپیدی

برای چهلم مادرم

یک اربعین گریستن و خون‌جگر شدن
بدبخت و بی‌پناه شدن در به در شدن

 

مادر چو سایه‌ات ز سرم رفت سوختم
این است حاصلم پس از عمری پسر شدن

پرواز روح

من روح را دیدم که پروازی عجب دارد
من عشق را دیدم که روحی پر طرب دارد

 

من نور را دیدم که پر کرده است عالم را
نور الاهی کی افول از بسط شب دارد