عزراییل

یکهو می‌ریزد غم عالم درون جان من
یکهو آسان می‌رود بر بادها ایمان من

 

یکهو من من نیستم، یک آدم بیگانه‌ام
یکهو من هم می‌شود بدخواه و خصم جان من

آش دهان سوز

در من طلوع می‌کنی و روز می‌شوم

فارغ ز حال بی‌خود دیروز می‌شوم

 

دنیای تازه‌ای به دل من نموده‌ای

مبهوت از این طبیعت مرموز می‌شوم

 

طوق عشق

عشق تا بر گردنم طوقش فکند 
وارهاندم از چرا و چون و چند

 

هر چه زنجیر است از پایم گشود
پاره کرد از دست‌هایم بست و بند

کوره راه

همه‌جوره دچار ایرادم

همه‌جوره خراب و ویرونم

خالی از هر چی خوبی و امّید

کوره‌راهی توی بیابونم

خستگی

این خستگی نمی‌رود از تن برون چرا؟
کرده مرا دچار خمار و جنون چرا؟

 

این عقل ره‌گشا ز چه رو گشت در زوال؟
هر دم کشد مرا به دل خاک و خون چرا؟

یا جمیل

دنیا پر از فساد و تباهی و زین قبیل
مردم حریص و بزدل و پتیاره و علیل

 

قومی خروس‌وش همه در شهوت‌اند غرق
قومی دگر به فکر شکم گشته همچو فیل

عاقبت الامر

غیر درگاه توام نیست دگر دادرسی
کاش یک لحظه به داد دل ما هم برسی

 

دیدن روی تو شد آرزوی آخر من
چه شود گر که برآورده نمایی هوسی؟

 

سوگنامه

در تسلای دل یک دوست

در سوگ از دست دادن همسر گرامی‌اش

 

دوباره سر زده از گوشه‌ای غمی دیگر
دوباره خیمه گشوده است ماتمی دیگر

 

دوباره رخت کشیده فرشته‌ای ز زمین
که بال و پر بزند سوی عالمی دیگر

 

روی اعصاب

فقط رو اعصابم نباش
نمک روی زخمم نپاش
من اومدم حسّت کنم
اما ولم کردی به‌جاش

 

دنیای عشق

خاکسترم سوزاندی و بر باد دادی
ای عشق! کی مهلت به یک فریاد دادی؟

 

جز " را" و "نون" و "جیم" ای استاد! ای عشق!
حرفی دگر آیا به عاشق یاد دادی؟