صبح

صبح از خواب بیدار می‌شوم

خودم را از پنجره 

به سوی سقف آویزان می‌کنم

آسمان چه کوتاه بود و دستان‌ام

مدال نقره‌ای ماه را

به سینه‌ی شب می‌آویخت

دل آجری

یک دل آجری و دو چشم سیمانی دارم

سقف دلم از اشک گریه‌های دی‌شب

هنوز چکه می‌کند

و این مغز فولادیِ زنگ‌زده

ذهنِ کاهی‌ام نم کشیده است

از عشق

از عشق جاودانه‌ی بی‌انجام

عشقی که در درون و سراپای‌ام

همواره می‌جوشد

همواره موج می‌زند

نور جمال توست که هویدا می‌شود

در گیر و دار روشن و تاریکی

در گرگ و میش عشق و تنفّر

کورمال کورمال

عصا در دست

راه می‌جویم

و چاله‌ها و چاه‌ها را 

یکایک تجربه می‌کنم

وای دیگر پای رفتنم نمانده است

 

80/11/24

فراسو

در فراسوی نگاه تو

نگاهی که هیچ‌گاه ندیدم

صدای روشن آفتاب را می‌شنوم

نوایی که هیچ‌گاه نشنیدم

بادیه

از هزار بادیه بگذشت

هزار وادی نیمه‌ویران را

رها نموده

به اوج هماگون خود

کبوتر صلح

شاخه‌ی زیتون را 

به پیوند ناگزیر عشق و طرب سپرد

شهر هنر

شهروند شهر هنرم

امشب شام

سپیده‌ی مانده از صبحانه دارم

با کمی سُس تند خورشید ظهرگاهی

سینه

سینه‌ام را شکافتم

و قلب ناچیزم را

تقدیم تو کردم

و تسلیم شدم

به حقارت هُبَل

گزلیک

گزلیک انتقام فرود آمد

و عشق قربانی تکثیر آینه‌ها شد

لاله از بس که عاشق

لب فرو بست

دل‌اش سوخت

خاکسترنشینِ خونِ شقایق شد

زلال

زلال نیستم اما

این گونه‌ام در برابر تو

مانند این کف دست

شعرم نه از سر ریاست

نه از یاری

آیینه‌ی وجود من است

زمستان

سر تا سر زمستان

تمام پرده‌ها را کشیدم و

                               به توفکر کردم