(یک تحلیل ادبی)
شاید نبش قبر تفکر چپ در این کشور برای بسیاری از افراد چندان دلپذیر نباشد اما برای کسی که می خواهد ادبیات کشورش را بشناسد، حتمی و لازم است. به همین خاطر است که مثلا حدود یک جلد کامل از «تاریخ تحلیلی شعر نو» نوشته شمس لنگرودی اختصاص به این زمینه دارد و نیز در «صد سال داستان نویسی» حسن میرعابدینی به همچنین.
(یک تحلیل ادبی)
چندی پیش (اردیبهشت ماه 1395) همراه با دوستی به عنوان خرید کتاب برای کتابخانه های شهرداری اصفهان به نمایشگاه کتاب رفته بودیم. از آنجایی که حیطه مسئولیت ما برای خرید کتاب صرفا کتاب های ادبی بود و علاقه اصلی ما دو نفر نیز ادبیات بود، طبیعی بود که فقط کتاب های ادبی را رصد کنیم و با توجه به نیازها و خلاهای موجود در کتابخانه ها، میزان بودجه، نو و جدید بودن کتاب و ... به خرید بپردازیم.
نقدی بر یک رفتار فکری
به قدرت خدا، در اطرافمان افراد زیادی را می بینیم که بدون استفاده از دارو های توهم آور، چنان در پندارهای خود غرق شده اند که دست هر داروی توهم زایی را از پشت بسته اند. طرف در عمر خود به جز مقدمة «دو قرن سکوت» مرحوم زرین کوب در چهل و پنج سال پیش هیچ کتاب تاریخی دیگری نخوانده است اما وقتی پای صحبت هایش می نشینی چنان از لشکرکشی اعراب به ایران حرف می زند و آه می کشد که انگار خود در آن حضور فیزیکی داشته است. آخرش هم به این شعر ختم می کند که «ز شیر شتر خوردن و سوسمار ...» اینکه فقط در بحثِ گوشه ای از تاریخ است. این خط را بگیر و بیا تا سیاست و اقتصاد و تربیت فرزند و احکام شرعی و ... .
(تجربة یک گفت وگو درباره مناسبتهای ملی)
اصولاً برای انجام یک گفت وگوی صحیح فنون خاصی وجود دارد که می توان از روی منابع متقن یا در طی تجربیات زندگی آموخت. در روابط هر روزة تقریبا تمامیِ انسان ها، گفت وگو هایی اتفاق می افتد که از تعداد زیادی از آنها به علت آشنا نبودن یک یا هر دو طرف بحث، نه تنها هیچ نتیج های درخوری حاصل نمی شود که باعث ایجاد دل خوری و کدورت بین طرفین هم خواهد شد. بارها شاهد بوده ام که در مباحثی، هر دو طرفِ دعوا دارای یک عقیده بوده اند اما باز هم مجادله میکرده اند. به هر روی یکی از نیازهای فکری و مهارتیِ همة انسان ها، عموما و ما ایرانیان –به علت ویژگی های زمانة خود- خصوصا، یاد گرفتنِ چگونه درست گفت وگو کردن است.
