فشرده

شدم فشرده میان تضادهای عحیب
فشرده بین پارادوکس‌های بی‌ترتیب 

 

تمام زندگی‌ام گشته این‌چنین در هم
پر از وقایع بی‌ریشه‌ی عجیب و غریب 

جهان مردگان

بازگشتن از جهان مردگان مقدور نیست
منزل ما تا جهان مرگ خیلی دور نیست 

 

کار دنیا را چنان ترتیب ده با روشنی
تا چراغ قبر تو باشد که آنجا نور نیست 

کوله بار خاطرات

می‌روم با کوله‌بار خاطراتم تا کجا؟
می‌کشم خود را میان راه‌ها  تا ناکجا 

 

می‌روم بی‌مقصد از این راه تا راهی دگر
می‌کشم خود را درون جاده‌ای بی‌انتها 

دو چشمانت

دو چشمانت مرا بُرد و مرا کُشت و مرا سوزاند
به چشمانت چه اسرار غریبی را که نتوان خواند

 

مرا هم کُشتی و هم زنده کردی با دو چشمانت
مرا چشمان تو تا نیست‌گشتن بُرد و برگرداند

فلک

فلک با من چه‌ها کردی که مالامال از دردم
تو را کردم رها دیگر به سویت برنمی‌گردم 

 

هزاران بار گفتم با من اکنون مهربان‌تر باش
چه چاره، در تو چون نگرفت هرگز این دمِ سردم 

تیله آبی

تیله‌های آبی چشمش مرا مدهوش کرد
از سیه‌پوشی برون آورد و آبی‌پوش کرد 

 

گفته بودید از پی چشمان او از ره مرو 
آخر این پند شما را چون توانم گوش کرد؟ 

لعنت بر ذاتت

به من بد کردی ای دنیا که لعنت باد بر ذاتت
مرا مات جفایت کرده‌ای لعنت به امواتت

 

ز بدکاریّ تو هرگز ننالیدم، ننالم هم
که ذلّت را به تو بخشیدم و دورم ز هیهاتت 

خنجر احباب

بر پشت من از خنجر احباب نشان‌هاست
بر روح و روانم اثر زخم زبان‌هاست 

 

هر چند جوانم، به خرد پیرم و دانا
اما دل من در گرو رسم جوان‌هاست 

نامردی

در این دنیای نامردی من از مردانگی گفتم
بدون وحشت از این دشمنان خانگی گفتم 

 

خودم را آشنا با رنج و درد مردمان کردم
سخن‌ها در لزوم ردّ هر بیگانگی گفتم 

زنگوله ها

زنگوله‌های سنگیِ توی دلم مستند
از صبح تا شب در دلم زنگوله می‌بستند 

 

راه دلم را می‌روم تا عشق اما گاه
این کوچه‌ها پس‌کوچه‌ها انگار بن بستند