افسرده

من ماندم و این شهر لاکردار لامذهب
من ماندم و این گریه‌های بی‌امان در شب

 

من ماندم و رودی ز اشک از چشم‌های خیس
من ماندم و این تن که می‌سوزد مدام از تب

کانون خانواده

دارم یه حسّ زیبا، یه حسّ فوق العاده

حسّی پر از تناقض در عین حال ساده

لا اله الا عشق

اقول اشهد ان لا اله الا عشق

محمد است رسول و علی ولی با عشق

میکده جان

بر میکده‌ی جان من از عشق تبی هست

شب‌ها چو رسد محفل و بزم طربی هست

با خدا باش

من نگویم که هر چه خواهی کن

یا که عمر از پی تباهی کن

 

زندگیّ تو هست دست خودت

سر به سر نور یا سیاهی کن

هر چه خدا خواست

گاه به فکرم که چه سان می‌شود

گاه چنین گاه چنان می‌شود؟

عشق است

اگر چه عشق سراسر غم است و غم عشق است

هر اتفاق که رخ داد متهم عشق است

ذکر عشق

با ذکر عشق روی تو دل را جوان کنم

پیرم، جز این سلامت این دل چه سان کنم؟

اعوذ بالعشق

اعوذ بالعشق ز شیطان غم

بر آستان تو پناه آورم

شعر گل

شعرهایم را برایت می‌نویسم روی گل

تا اگر بد بود جبرانش نماید بوی گل