نام نیک

سخت گردد زندگی، گر سخت می‌گیری بر آن

نکته‌ای بس نغز گفتم، جان من، قدرش بدان

 

روز و شب را در پی تحصیل مال و ثروتی

غافل از عمری که با سرعت شود طی هر زمان

 

فکر و ذکرت پول شد، چشمت نبیند غیر پول

مست و محو و واله و شیدایی و مفتون آن

 

چشم دل را باز کن، فکری به حال خود نما

تا به کی خواهی تلف سازی خودت را این چنان

 

گر که دستت می‌رسد باری ز پشتی باز گیر

یار و همدل شو به هم‌نوعان و غم خور بهرشان

 

عاقبت این عمر پایان می‌رسد با نیک و بد

بهر نام نیک خویش آن را به خیر آخر رسان

 

#محمد_جلوانی

چشمان باز

با جشمان باز گول می‌خوریم

 

با چشمان باز در چاه می‌افتیم

 

با چشمان باز می‌میریم

 

انگار این سرنوشت ماست

 

بدی‌ها را می‌بینیم و می‌پذیریم

 

دروغ‌ها را می‌شنویم و باور می‌کنیم

 

چاه‌ها را می‌بینیم و در آن سرنگون می‌شویم

 

تنها به یک دلیل

 

ما دیگر خودمان نیستیم

 

 

آزادی

چه واژه عجیبی

چه واژه نجیبی

که سال‌هاست دنبال تو می‌گردم

اما هنوز نیافتمت

زندگی بی‌تو بی‌معناست

چه شکوهی

چه لطافتی

چه واژه زیبایی

که نفس کشیدن بی تو بیهوده است

و ما سالکان تنپوش‌های پاره

دربندان بیچاره

روزها، سال‌ها و قرن‌هاست که تو را نداریم

از دستت داده‌ایم

ما زندانیان مرده

زنده‌میران بی‌آینده

همواره تو را چشم انتظاریم

شاید که بیایی

و زیر حریر نیلگون تو دمی بیارامیم

مرگ و زندگی

زندگی مثل قطاری می‌گذرد
هر کس در ایستگاه خودش پیاده می‌شود
دیگران برایش دست تکان می‌دهند
و خداحافظی می‌کنند
قطار راه می‌افتد و دور می‌شود
قطار راه خود را ادامه می‌دهد
آری
زندگی ادامه دارد

عمر

عمرهامان چه زود می‌گذرد
خوب و بد هر چه بود می‌گذرد

توبه

تا کی از قدح‌نوشی، مست و رو سیَه باشم؟
سرفکنده و نادم از غم گنَه باشم؟

هوای بارانی

در هوای ابری و بارانی آبان اصفهان گفتم:

زاغ و سبز

با اون چشای زاغ و سبزت آدمو نگاه کن

با اون نگاهت سر تا پامو غرقه در گناه کن

مردگی

روزهایم چه سخت می‌گذرد

روزهایی که تازه می‌میرم

روزها که فرشته غم را

توی آغوش خویش می‌گیرم

خودکشی

در این شب دلگیر، از وحشتم لبریز

می‌ترسم از هر کس، می‌ترسم از هر چیز