تقریباً تمام کودکی من در جنگ گذشت.
من اواخر سال 1358 متولد شدم؛ درست بعد از انقلاب و قبل از جنگ.
و تا سال 67 که جنگ تمام شد دوره ابتدایی تحصیلم را طی می‌کردم.
فکرش را بکنید تقریباً تمام دوران کودکی و تحصیل من در دوره ابتدایی، در جنگ بود.
در چنین فضایی جشن چه معنی‌ای می‌توانست داشته باشد؟
اولین رو در رویی
یا اولین مواجهه‌های هر کدام از ما
با موضوعات مختلف
می‌تواند دیدگاه ما را نسبت به آن موضوع
شاید حتی تا پایان عمر
مشخص کند.
این موضوعات هر چیزی می‌تواند باشد.
از مفاهیمی مانند خانه، مادر، پدر، زیبایی، خوبی، سفر، مدرسه، شادی و غم بگیر
تا برسد به چیزهای ریز و جزئی.
شدم فشرده میان تضادهای عحیب
فشرده بین پارادوکس‌های بی‌ترتیب
تمام زندگی‌ام گشته این‌چنین در هم
پر از وقایع بی‌ریشه‌ی عجیب و غریب
بازگشتن از جهان مردگان مقدور نیست
منزل ما تا جهان مرگ خیلی دور نیست
کار دنیا را چنان ترتیب ده با روشنی
تا چراغ قبر تو باشد که آنجا نور نیست
می‌روم با کوله‌بار خاطراتم تا کجا؟
می‌کشم خود را میان راه‌ها تا ناکجا
می‌روم بی‌مقصد از این راه تا راهی دگر
می‌کشم خود را درون جاده‌ای بی‌انتها
دو چشمانت مرا بُرد و مرا کُشت و مرا سوزاند
به چشمانت چه اسرار غریبی را که نتوان خواند
مرا هم کُشتی و هم زنده کردی با دو چشمانت
مرا چشمان تو تا نیست‌گشتن بُرد و برگرداند
فلک با من چه‌ها کردی که مالامال از دردم
تو را کردم رها دیگر به سویت برنمی‌گردم
هزاران بار گفتم با من اکنون مهربان‌تر باش
چه چاره، در تو چون نگرفت هرگز این دمِ سردم
تیله‌های آبی چشمش مرا مدهوش کرد
از سیه‌پوشی برون آورد و آبی‌پوش کرد
گفته بودید از پی چشمان او از ره مرو
آخر این پند شما را چون توانم گوش کرد؟
به من بد کردی ای دنیا که لعنت باد بر ذاتت
مرا مات جفایت کرده‌ای لعنت به امواتت
ز بدکاریّ تو هرگز ننالیدم، ننالم هم
که ذلّت را به تو بخشیدم و دورم ز هیهاتت
بر پشت من از خنجر احباب نشان‌هاست
بر روح و روانم اثر زخم زبان‌هاست
هر چند جوانم، به خرد پیرم و دانا
اما دل من در گرو رسم جوان‌هاست
