ما محکومان به همیشه مردن
همیشه مردن را همواره زندگی کردن
در تبِ داغِ بی‌زندگانی زیستن
با لرزش اعصابِ خِرَد
با تصادف در تقاطع تصمیم
با لایی کشیدن در زیرگذر عشق
ما ترس‌خوردگانِ شهوت‌قی‌کرده
شماتتِ سرخِ آلبالویی بر گونه کشیده
این صورت را با سیلی سرخ نکرده‌ایم
این موها در آسیاب سفید شده‌اند
پایان کار اعدامی ده شماره بیش نیست
پس کی می‌رسد موعد مقرّر؟
این ده شماره چند سال طول می‌کشد؟
87/5/12
از گرده‌های‌اش گل می‌روید
از دستان‌اش اقاقیا
چشمان‌اش یعقوب است
و پیراهن‌اش سوره‌ی یوسف
عصای‌اش موسی
و قلب‌اش ابراهیم
آن است مکتوب وعده داده شده
در آرزوی آزادی و زیبایی
او خون نشت کرده بر کفن هر شهید است
او فریاد است
سوز است
فرداست
دیروز است
و امروز است
87/4/10
دهانِ گشادم را
روی همه‌ی خنده‌های دنیا می‌بندم
این بغض گُرگرفته را
به رُخَت می‌کشم
ای عشق!
ای برترین هوس!
ای مبهم!
از امام‌زاده احمد
تا تخت پولاد را
رکاب زدم
دوچرخه را
کنار درب تکیه‌ی مادرشازده گذاشتم
وارد سرداب شاه‌آبادی شدم
نماز خواندم
و با دست‌های خود
سوره‌ی انسان را
که با قلمی ریز بر دیوار نقش بسته بود
لمس کردم
سلامِ نماز
قنوت زهد بود
و روزه‌ی ندامت
و اشک
چاره‌ی دست‌های آلوده
87/6/8
غراب خاطره‌ها بر زمین یخ زده نوک می‌کوبد
شاید که بیابد
قوت لایموتی
از بازمانده‌های اتفاقات نه چندان دور
من ستاره‌ی نشسته بر کناره‌ی شب‌ام
من هجوم هجم هجو و تازیانه‌ی تبم
من نشانه‌ی سکوت
رازدار مردم‌ام
چون خط مُماس یک اشاره بر لب‌ام
من حضور حضرت حضاره را نشانه‌ام
شدّت عذاب با شگرد تازیانه‌ام
چون راز
سر در گم و پیچیده
چون رمز
پنهان و خروشیده
حدیث زندگی را از برگ خزان‌زده بپرس
در کشاکش بادهای مخالف پاییزی
86/4/31
تمام شاعران به خاطر تو شعر گفته‌اند
تو عاشقانه‌ای
تو بهترین ترانه‌ای
تمام زمزمه‌ی هزارها هزار بلبل از برای توست
زندگی در دوران ما
یعنی سیگار کشیدن در انبار بنزین
هر لحظه ممکن است ...
آه ...
حرفش را نزن
سیگارت را بکش
