عالم هنر

در عالم هنر که مجالِ ملال نیست
جایی برای کشمکش و قیل و قال نیست 

 

اهل هنر به کس نکند هیچ دشمنی
چون عالم هنر صف قتل و قتال نیست 

 

گر جنگ می‌کند به جدال خودش رود
با این که جنگ با خود عموماً روال نیست 

 

در ساحت هنر همه عشق است و معرفت
آنجا مجال عرضه‌ی خویش و جدال نیست 

 

آری هنر که جوشش آن از درون بود
سرشار شادی است، پی نِکّ و نال نیست 

 

هر حرف از دهان هنرمند خواندنی است
گویاست چون زبان هنرمند و لال نیست 

 

با قدرت خیال، هنرمند می‌پرد
او را نیاز هیچ زمانی به بال نیست 

 

هر روز، روز اهل هنر باشد، ای عزیز
محدود چون به روز و شب و ماه و سال نیست

شاید ما درست نفهمیدیم

از دوران کودکی، نوجوانی و جوانی یاد داریم

که در کتاب‌های درسی

و گفته‌ی پدر و مادر

و معلمان و اساتید

همواره به ما گوشزد می‌شد:

افسردگی 2

گاهی خودش می‌آید

بی‌صدا

مرموز

پاورچین پاورچین

می‌آید و در اعماق دلت جا خوش می‌کند

لبخند

لبخند را از روی لب‌های جهان برچیده‌ایم
از بس که رنج و ناامیدی از زمانه دیده‌ایم 

 

در متن تاریخ جهان گشتیم و این سان کشمکش
در هیچ جایی از تواربخ جهان نشنیده‌ایم 

نیمروی بلبل

نقل شده که از جلال مقدم

درباره‌ی کارهای بیضایی نظر خواستند

گفت:

«بیضایی می‌خواهد به مردمی که عادت به نیمروی معمولی دارند

نیمروی بلبل بدهد؟»

مست

من صبوحی کردم و شد یار مست
من ز خود بی‌خود شدم، دل‌دار مست 

 

خانه شد مست از من و من در خروش
سقف شد مست و در و دیوار مست 

بلبل

بلبل گلزار می‌نالید زار
زار می‌نالید از دوری یار

 

گل به بلبل گفت: این زاری ز چیست؟
در بهار، این حال بیماری ز چیست؟

چیزهایی که دیگر نیست2- چوب و فلک و ترکه

تا نباشد چوب تر

فرمان نبرد گاو خر

متأسفانه باید گفت این بیت توهین‌آمیز

سرلوحه و خط فکری بسیاری از آموزگاران ایرانی

در دوره‌های تدریس‌شان 

برای کلاس‌داری

در گذشته‌ای نه‌چندان‌دور بوده است.

بی هدف

خسته‌ام از دست احوال جهان بی‌هدف
می‌رسد هر لحظه بر لب‌هام جان بی‌هدف 

 

من کی‌ام؟ آشفته‌ای، بی‌خانمانی، بی‌دلی
یک کلام و ختم مطلب، یک جوان بی‌هدف 

نمی خواهم بمیرم

نمی‌خواهم بمیرم، دوست دارم زندگانی را
گریزانم ز پیری، دوست می‌دارم جوانی را 

 

به راه نیک‌نامان می‌زنم گام و در این فکرم
ز خوش‌نامی کنم پیدا دوام جاودانی را